Daniel schreef een gedicht over de diagnose van zijn vrouw
Mijn vrouw is een aantal jaar geleden gediagnosticeerd. Ze maakt het ondertussen goed. Ik zou het erg waarderen als jullie een plekje op jullie site kunnen vinden om onderstaand gedicht te posten. Het beschrijft de enorme klap die je krijgt als je de diagnose voor ’t eerst krijgt.
Het is een bijna onbeschrijfelijke ervaring, vandaar de dichtvorm. Wellicht kunnen anderen moed putten uit de ervaring en het besef dat ze niet alleen zijn. Groetjes, Daniël
De kamer wit, de kamer schoon
De woorden, de echo, de toon
Links mn lief, mn houden van,
Ik kijk, ik lach, ik zie haar graag
De dokter voor, ze kijkt met ernst,
Maar wat, maar wat, ik vraag
Diagnose valt, het neemt de tijd
Ik denk, ik peins en ik begrijp
Een slik, een besef, een stille smeek
Ik hoor, ik hoor, ik hoor het niet
Ik zak er door, mn knieën week,
Dit ben, dit ben, dit ben ik niet
Het nieuws te veel, het is te groot
Ik wil, ik wil, ik wil dit niet
Mn lief, haar gezicht, haar blik
Dit kan, dit kan, dit kan helemaal niet
Water komt, water brandt, mijn gezicht,
Ik kan, ik kan, ik kan dit niet
Muziek, ik hoor het wel, maar mis de maat,
Ik zie, ik wil, ik weet geen raad,
Ik kijk voor, ik kijk links, ik zie maar om,
Hoe dan, hoe dan, hoe dan ik?
Ik weet, ik weet, ik weet het niet
Dit ben, dit ben, dit ben ik niet
Alsje, alsje, alsjeblieft