Inge: “Ik maak andere keuzes. Ik steek mijn beperkte energie in de dingen waar ik ook zelf energie van krijg”
De maand april, die roept bij mij veel herinneringen op. Het is sinds 2015 de maand die toch “vreemd” voelt. Ik schrijf mijn gevoel al vanaf het begin van mijn ziek zijn van me af. Het werkt voor mij als een stuk verwerking en dat voelt goed. Vergeet niet dat ik ook weet dat het nog veel erger kan, daar ben ik mij meer dan ook van bewust.
Ik heb net als vorig jaar een gedicht gemaakt en daarmee vertel ik hoe bij mij de afgelopen periode is gegaan en ik me nu voel. De onderstaande tekst heb ik verwerkt in een gedicht. Ik hoop dat jullie even de tijd nemen om het te lezen.
Drie jaar geleden ging ik in de maand april naar de huisarts omdat ik een knobbeltje voelde in mijn linkerborst. De huisarts stuurde me gelijk door voor verder onderzoek. De dag van de onderzoeken, 30 april, kan ik zo weer voor de dag halen. We gingen van onderzoek naar onderzoek. Wat een spanning tijdens het wachten. Die ochtend kregen we het alles veranderende bericht dat ik borstkanker heb. Dat zag de arts al zonder de uitslag van de punctie af te wachten. Gaat dit over mij dacht ik toen? Ik voelde me helemaal niet ziek!
En dan zit je in de trein waar je niet in wilt zitten. Je hoopt dat deze verkeerde trein je huis wel voorbij rijdt, maar wij weten inmiddels dat het een niet meer te passeren station is. Na een half jaar chemo, operatie, bestralingen, oncologisch revalideren en hormoontherapie voor minstens vijf jaar, dacht ik dat ik het leventje van vóór de kanker zo weer kon oppakken.
Inmiddels ben ik erachter dat dit nieuwe pad veel obstakels heeft. De kanker is uit mijn lichaam, maar niet uit mijn leven!
Ik moet leren leven met de beperkte energie, somberheid, angst, ouder en veranderd lichaam en allerlei andere veranderingen in mijn leven. Van de overlevingsstand tijdens het ziek zijn weer over naar de leefstand. Mijn leven bestaat nu uit op tijd grenzen aangeven, zodat ik mijzelf niet voorbij loop. Want ik wil nog van alles in mijn hoofd, maar mijn lichaam werkt niet echt mee.
Soms voelt het erg eenzaam. Alle aandacht tijdens het ziek zijn is zo overweldigend en fijn. Iets wat je ook echt nodig bent om het zware proces door te komen, maar als dat achter de rug is, gaat alles om je heen weer door. Dat is ook goed en gezond, maar maakt het soms ook moeilijk, omdat dat bij mij nog niet lukt.
Tijdens het ziek zijn, heb ik veel nieuwe mensen ontmoet. Ik ben blij dat ik deze mensen heb mogen leren kennen. Het is net of je ze al jaren kent, je komt gelijk tot de kern bij deze lotgenoten. Hier gaat het niet over koetjes en kalfjes. Je hebt vaak aan een half woord genoeg en dat is erg fijn. Zij voelen wat ik voel.
Ik sta anders in het leven, geniet van heel kleine dingen en dat voelt ook eigenlijk heel rijk! Ik probeer niet meer te wachten met dingen doen die ik graag wil. Zo heb ik samen met mijn gezin een vakantie naar Curaçao geboekt. Iets wat we altijd nog een keer willen doen. Waarom wachten? Sociaal maak ik ook andere keuzes en steek ik mijn beperkte energie in de dingen waar ik ook zelf energie van krijg. Energie, daar gaat mijn gedicht ook over:
BEPERKTE ENERGIE
Energie, energie
Waarom ben je er nie(t)
Ik wil zo graag dat je er weer bent
En me met heel veel positieve energie verwend
Maar ik voel me soms somber en vaak erg moe
Dat is in deze maatschappij teveel gedoe
Ik voel vaak de kracht uit mijn lichaam stromen
En ben verdrietig over wat mij is overkomen.
En dan voel ik me voor even weer top
En stort ik me weer ergens vol op
Ai, ik ga weer over mijn grens
Maar hey, ik ben ook maar een mens
Je ziet er weer goed uit zeggen mensen
Wat heb ik nog meer te wensen
Wil zo graag weer ‘gewoon’ zijn
Maar heb last van beperkte energie en ander gedoe en dat voelt niet fijn
De draad weer oppakken valt me zwaar
Ook na een periode van drie jaar
Leven na kanker is vooral op zoek naar de “nieuwe” Inge, een nieuwe weg
Van overleven naar weer leven, maar wat is dat moeilijk zeg
Voor mijzelf niet te streng zijn
En waarom maak ik mijzelf zo klein
Met een coach gesprekken aangaan
En hopelijk straks weer kunnen gaan voor die leuke baan
Nu weer een beetje werkervaring op doen is fijn en goed
Mooi, wat begrip en waardering al met je doet
Niet teveel hoge eisen aan mijzelf stellen
Iedereen kan het me vertellen
Op sociaal gebied keuzes maken
En daarmee soms “achterop” raken
Niet iedereen zal je keuze snappen
Voor mij is het soms ook niet te behappen
Toch moet ik de beperkte energie verspreiden
En daardoor sommige dingen mijden
Mensen om je heen gaan door
Als hoe het was, zoals daarvoor
Voor mij lukt dat niet
Dat geeft best veel verdriet
Mijn wereldje wordt kleiner
En dat is niet altijd fijner
Genieten van kleine dingen
Van Tom die heerlijk loopt te swingen
Wat nu telt is genieten samen met mijn gezin
Dat is waar het om draait en daar heb weer ik zin in!
© Inge van Leeuwen-Heitbrink
April 2018
29 reacties
Zeer herkenbaar…
Zo herkenbaar. Mijn treinreis is gestart 7 september 2016. Ook ik zit nu in het boemeltreintje. Familie, vrienden en collega’s zitten in de sneltrein naast mij. Heel af en toe stappen we uit op hetzelfde perron. Echter hun snelheid gaat mij niet goed af. Mijn grenzen, gedachtes, inspanning mogelijkheden zijn veel sneller bereikt. Alleen mijn lieve lotgenoten die net zoals ik ineens gedwongen werden om de sneltrein te verlaten voor het boemeltreintje begrijpen wat ik bedoel. Mijn boemeltrein voelt veilig, echter soms wel eenzaam, foto’s, berichtjes van familie, vrienden en collega’s die het leven vieren in sneltreinvaart zonder mij! Echter ik vier mijn leven in mijn boemeltreintje! Genieten van kleine dingen!
Idd heel herkenbaar.
Heel herkenbaar, mijn leventje is superbeperkt geworden, na de borstkanker in combinatie met ME/cvs en nu ook Sarcoïdose ben ik al ruim 5 jaar invaliderend moe en dat snapt lang niet iedereen, het is zeker heel eenzaam in dat erg kleine wereldje.Soms ben ik blij iets herkenbaars te lezen,
Bedankt voor het delen.
.
Zo gherkenbaar dit verhaal en gedicht..Je wilt van alles maar helaas lukt dat niet altijd.
5 jaar na de dag van de diagnose gaat het goed maar is mijn leven een fractie van wat het voorheen was. Ik zeg altijd: vroeger kon ik 10 dingen op een dag, nu 2 en dan is de tank leeg.
Van tijd tot tijd ga ik blijkbaar toch over grenzen heen en word ik keihard teruggefloten en lig dan een aantal dagen in bed, gewoon omdat het lijf moe is en pijn doet.
Niet te begrijpen voor velen maar gelukkig snapt mijn man het wel en steunt me in alles.
Ik probeer ook het positieve eruit te halen…..ja voor mij is er altijd overal iets positief in, de kunst is het te vinden.
Ik ben makkelijker geworden in dingen loslaten, mensen die energie kosten, lastige situaties, want ik heb er simpelweg de energie niet voor om me druk te maken zoals ik dat vroeger wel deed. Mijn wereld is kleiner geworden daardoor maar van die kleine wereld geniet ik intenser.
En dat geeft best een oké gevoel…..
Zo herkenbaar. Het begon bij mij 13 mei 2015 een dubbele borstkanker en die trein is nog steeds in volle gang.
De energie die er niet is en graag wel willen . Mensen die je niet begrijpen. Ik ben nu zover zal mij een worst wezen, ik doe waar ik energie van krijg en geniet van de dingen die ik belangrijk vind .
Mooi en heel herkenbaar al ben ik pas een jaar geleden uit de sneltrein gestapt.
Dank voor het delen.
Ook ik heb het meegemaakt . Nu een half jaar verder na de operatie en bestralingen. Maar op advies van iemand gebruik ik voedingsmiddelen waar ik mij super bij voel . En ik probeer ook weer gewoon alles te doen .
Erg herkenbaar nu al terwijl ik nog in de trein zit. ..
Maar nu al genieten van voorheen kleine dingen nu onschatbare waarde. …
Zo herkenbaar allemaal. Kon mijn eigen verhaal zijn.
Moet nog 10 bestralingen gaan maar het klinkt heel herkenbaar van sneltrein naar boemeltrein heel mooi verwoord
❤ mooi geschreven!
Mooi verwoord en veel herkenbaarheid. Laat de snelheid van jou trein niet beiinvloeden door de andere sneltreinen. Bljjf genieten van het mooie uitzicht in jouw “boemeltreintje” … onderhoud het goed, want dat is nodig. En vergeet niet: Positieve gedachten zijn krachten ! ❤️
Heel herkenbaar. Kwam echt even binnen bij mij.
Zeer herkenbaar…..helaas!
Heel herkenbaar ook al is 10 jaar geleden de ene dag kun je alles,de andere dag niets. luister naar je lichaam en geniet van de mooie dingen in je leven.
Herkenbaar! Mijn laatste bestraling was 18 april j.l.
Nu komt het verwerken…
Zeer herkenbaar!
Zo herkenbaar. Heb het met tranen in mjjn ogen zitten lezen. Heel veel sterkte en geniet van alle fijne momenten
Heel herkenbaar… te herkenbaar!
Pak je momenten, en geniet!
Sterkte
Alle liefs
Wat een warme reacties! Doet me goed en ik haal daar kracht uit. Ik hoop jullie ook. Dank jullie wel.
Klopt zo herkenbaar. Naar 5 jaar nog bezig met energie goed verdelen. Nee is mijn nieuw lievelings woord geworden.
Vaak nee zeggen omdat ik geen energie meer heb.
Maar ik geniet, iedere dag is een feest voor mij omdat ik er nog ben.
Doe alleen nog wat ik leuk vind, veel en vaak op vakantie.
Genieten genieten en nog eens genieten.
Sterkte met het accepteren van het nieuwe leven, het andere leven. Het leven na kanker.
Zo mooi verwoord. Helaas ook herkenbaar. Geniet van alle mooie dingen die er ook zijn! Dankjewel dat je dit met ons hebt willen delen
Zo zeer herkenbaar. Kon mijn verhaal zijn.
Helaas voor veel vrouwen heel herkenbaar.
Voor mij is het alweer jaren geleden,dat ik in die “trein” zat.
Slik nu het 6e jaar nog steeds Tamoxifen.
Knap dat je het allemaal zo goed heb kunnen verwoorden in je gedicht/verhaal
Alsof ik het zelf geschreven heb. Heel herkanbaar. Dank je wel.
Wauw au!!!!! Mooi verwoord en helaas voor vele, en voor mij zelf afgelopen jaar 13 maart 2017 de diagnose borstkanker gekregen heel herkenbaar!!!.mooi dat je het zo kan verwoorden en deeld met ons. Heel veel sterkt met alles.
Inderdaad heel herkenbaar, grenzen moeten stellen. Als je daar over heen gaat, merk je het aan je lichaam. Die energie is nog wel een dingetje. Maar het is nu een jaar geleden het wordt steeds beter kwa energie heb ik me laten vertellen